Mijn werk- en leef plek ligt midden in een kleine polder, ver weg van het rumoer van de Randstad en snelwegen. Bij het ondergaan van de zon, mag ik in de stilte van deze plek graag mijmeren over het leven. ‘Schemeren’ noemde mijn Oma dat. De beelden op je netvlies vervagen iets door het minderen van het licht. Ze krijgen bij het vallen van de nacht soms een mysterieuze uitstraling. Alsof de werkelijkheid van de dag verandert, en er een beloftevolle nieuwe werkelijkheid besloten ligt in wat je ziet.

Ook tijdens deze mooie voorjaarsdagen mijmer ik over het leven, maar vooral ook over samenleven, de samenleving. Hoe zou het er over tien jaar uitzien? Wat heeft de huidige periode van onzekerheid, van grote veranderingen, van… nou ja, van alles, ons gebracht. Al mijmerend kom ik vaak tot mooie vergezichten. De toekomst is namelijk altijd ‘open’. Het is uiteindelijk wat je wilt zien...

En dus mijmer ik…

…over hoe het Internet veranderd is in het Internet of Identities, waarbij de privacy van de burgers gewaarborgd wordt. Waarbij zij grotendeels zelf verantwoordelijk zijn voor die privacy, maar ook het beschikkingsrecht hebben over de door hun geproduceerde data.

…over hoe de ziekenzorg echte gezondheidszorg is geworden. We weten dat leefstijl en voedsel de belangrijkste sleutels zijn tot een goede gezondheid. Ziekenhuizen zijn daarom Gezondheidshuizen geworden, waarbij voorlichting en preventie de basis zijn.

…over hofjes en woonwijken waar weer echt samen geleefd wordt. Waar ouderen en jongeren samen zorgen voor hun leefomgeving en hun eigen leven. Beide krijgen daardoor meer ruimte voor ontplooiing, en gerichte invulling van hun tijd. Ouderen zijn daarmee niet meer een last, maar worden weer ‘waarde’vol.

…over landbouwgronden en watersystemen die weer vitaal zijn geworden. Door een gezond bodemleven en de creatie van meer biodiversiteit hebben we gezondere en sterkere gewassen, hebben we minder bestrijdingsmiddelen nodig. We weten ook dat genetisch gemanipuleerde planten degeneratief zijn. En dus zijn we daarmee gestopt.

…over het feit dat het ‘sleutelen’ aan DNA wel kan, maar niet wenselijk is. De complexiteit van levende systemen is dusdanig dat we de consequenties eenvoudig weg niet kunnen begrijpen en overzien. En dus ook hier zijn we mee gestopt. Wel hebben we mooie alternatieven gevonden op basis van fotonica- en andere technieken waarmee we gepersonaliseerde oplossingen kunnen creëren voor het welzijn en de gezondheid van de mens.

…over hoe we tot het inzicht kwamen dat er geen klimaatcrisis was. Dat het gaat om klimaatverandering, en dat we mee moeten veranderen. Het blijkt dat CO2 slechts een beperkte invloed heeft op de opwarming van de Aarde, en dat de opwarming onderdeel is van een cyclisch proces. We hebben daarom niet alleen initiatieven genomen om onze CO2-uitstoot te verminderen, maar ook om onze water-, voedsel- en energiesystemen te verbeteren en aan te passen aan de nieuwe werkelijkheid. Een werkelijkheid waarin ook een (eveneens cyclische) afkoeling van de Aarde niet uitgesloten wordt.

En terwijl de laatste lichtstralen verdwijnen, en de pauw zijn hoge plek in de bomen opzoekt, denk ik bij mezelf: “De wereld is mooi met ongekende mogelijkheden”…

Tijd nu om naar binnen te gaan, en met een gerust hart door naar dromenland. Of was ik daar al?